Rejon rzeki Motławy w Gdańsku, położony w kierunku północnym względem starego miasta i przylegający do kanału Raduni jest obszarem zlokalizowanym w sąsiedztwie zabytkowej tkanki urbanistycznej oraz obszarów przemysłowomagazynowych. Teren o niewątpliwie wysokim potencjale rozwojowym jest obecnie w przeważającej części niezagospodarowany. Jedyną prowadzoną na tym obszarze inwestycją jest trwająca budowa Muzeum II Wojny Światowej, która może się stać katalizatorem dalszych przekształceń i nowych inwestycji. Sam teren podzielony jest dość wyraźnie na cztery części poprzez istniejące ulice: Stara Stocznia, Wałową, Stępkarską.

​

Jedym z głównych założeń projektu było utrzymanie wspomnianego, klarownego podziału, zachowanie istniejących osi widokowych oraz utworzenie przestrzeni publicznych w formie placów na zakończeniu każdej z ulic. Place przewidziane są jako "kieszenie" oferujące różnorodne aktywności osobom spacerującym wzdłuż Motławy. Przysłowiową bramą wjazdową dla tego terenu miała by się stać dominanta wysokościowa oraz obiekt kultury zlokalizowane przy węźle komunikacyjnym, z którego rozchodzą się promieniście zielone aleje. Kolejną istotną kwestią była aktywizacja przestrzeni nadbrzeżnych - w tym celu zaprojektowana została publiczna promenada łącząca założenie z tkanką starego miasta. Kluczowym elementem było również wprowadzenie traktu komunikacyjnego wzbogaconego o kanał wodny, który rozdziela zwartą zabudowę biurowo-usługową od terenów mieszkalno-rekreacyjnych znajdujących się nad Motławą. Umożliwi on szerszej grupie osób przebywających w zachodniej części zabudowy na codzienne korzystanie z planowanej infrastruktury rekreacyjnej.

​

Tereny wokół U-kształtnych placy uzupełnia luźno "rozrzucona", wolnostojąca zabudowa mieszkaniowa. Zmienna geometria rozmieszczenia poszczególnych domów motywowana jest zachowaniem walorów widokowych na Motławe dla drugiej i trzeciej linii zabudowy oraz utworzeniem nieformalnego, parkowego charakteru obszarów znajdujących się bezpośrednio przy promenadzie. Takie działanie umożliwi swobodne korzystanie z otaczającej budynki zieleni nie tylko mieszkańcom ale równiez osobom spacerującym po promenadzie. W celu zachowania odpowiedniego strefowania prywatności przwiduje się nieformalny podział tego obszaru na część publiczną i półprywatną poprzez podniesienie części terenu.

​

Budynki mieszkaniowe zlokalizowane w nadbrzeżnym pasie założenia swoją formą nawiązują do charakterystycznej dla Gdańska zabudowy hanzeatyckiej. Nie starają się one być jednak ich wierną kopią, lecz wchodzą z nimi w dialog poprzez swoją tektonikę, proporcje, podziały elewacji czy ukształtowanie dachu. Całość projektowanej zabudowy jest współczesną wizją portowego miasta, która stara się połączyć tradycje i istniejący kontekst przestrzenny z aktualnymi oraz nadchodzącymi potrzebami.

​

Projekt wykonany we współpracy z arch. Wojciechem Purskim.